Van start naar finish

Zo, vandaag gestart en gefinished. Een tocht van zo’n 69 km, van het Oostenrijkse Nassereith naar het Duitse plaatsje Seeg. Het ging goed en Theo is helemaal blij, is ook wel te zien op de foto. En ik ben ook helemaal opgelucht want het was toch wel spannend.

Zijn tijd was 10:45. Dus lekker ruim op tijd binnen. Kwam ook goed uit want er zijn hier allerlei festiviteiten omdat de lopers vandaag in Duitsland zijn gearriveerd.

Mensen in typisch Beierse klederdracht, kinderen met vlaggetjes en muzikanten. En volgens mij waren er wat interviews met de Duitse lopers.

Een drukte van belang vandaag bij de finish. Want er zijn ook nogal wat familieleden van lopers die hier in de buurt wonen en op bezoek komen. Dat was gisteren al, wij waren gaan eten in een restaurant in de buurt, omdat er weer noedels op het menu stonden, maar iemand had gezegd dat ze geweldige schnitsels hadden in een nabij restaurant.

En in Oostenrijk zijn geweest zonder een schnitsel voor Theo, dat kon toch niet. Meer lopers hadden dat bedacht en zaten daar te eten met familieleden.

En omdat het de laatste dag was van Theo’s ‘vakantie’ besloten we het er maar eens van te nemen. En zaten lekker buiten op het terras aan het water, schnitsel (Theo) met friet en salade (ik) te eten. Met een heerlijk toetje en koffie na.

Ook een feest trouwens, die koffie want mijn caffeine moet ik de laatste tijd binnenkrijgen met cola. De enige koffie is in de ochtend bij het ontbijt om 5 uur. Verder eigenlijk zelden. Tenzij ik een keer veel tijd heb en zelf ergens op een terras ga zitten.

Maar gisteren was dus een heerlijk (hopelijk) einde van de vakantie en kan nu het afzien weer beginnen. Want daar is hij tenslotte voor gekomen.

En ik zit weer alleen in de auto. Beetje onwerkelijk nog, maar ook wel fantastisch zo die bergen over.

Spannend maar enorm fascinerend.

Volgende: Paardebloemen

Room with a view

Vanochtend hadden we een post op ongeveer het hoogste punt van de berg waar ze overheen moesten. Het omhoog rijden was al heel lastig, kun je je voorstellen hoe het voor de lopers moest zijn.

De plaats waar we moesten zijn was bij een huis en Veronica vroeg aan de bewoonster (die toevallig net naar buiten kwam) of we onder het afdak van de schuur onze tafel mochten opstellen omdat het lichtjes begon te regenen.

Nadat de vrouw eerst wat argwanend was (wie zou dat niet zijn als zomaar wildvreemden ineens op je grondgebied van alles neer willen zetten) was ze na wat uitleg heel hulpvaardig en zei dat ze toch wegging met haar auto en we de tafel ook wel op mochten stellen bij het huis.

En daar maakten wij zeer dankbaar gebruik van, dat was echt ideaal. Het huis had een soort van overkapping met op een punt een inham. Daar konden we ons mooi opstellen en alles bleef perfect droog.

Toen we alles hadden staan, keken we eens nieuwsgierig naar binnen en zagen we waarom die inham er was. Binnen was dat stuk juist een uitbouw die als het ware in de lucht zweefde. Daar stond dan een soort van Rietveld stoel en zittend daar, op zo’n 1500 m hoog, moet een meer dan magnefiek uitzicht geven.

Onbeschaamd hebben we maar door de raam staan gluren en wat foto’s gemaakt ons voorstellend wat voor een geweldig gevoel dat moet geven om daar te zitten.

Gisteren had Theo geklommen tijdens het wandelen en vandaag wilde hij proberen hoe het dalen ging. Dus hij startte van onze post, waarna het nog even omhoog ging, maar daarna flink ging dalen. Ik zou, als ik klaar was, van post naar post rijden en dan wel zien hoe het ging.

Uiteindelijk is hij helemaal naar de finish gelopen, lopen afgewisseld met wandelen en het ging wel goed. En de uitzichten waren fantastisch, zeker toen de zon weer was gaan schijnen.

Aangezien morgen de laatste echte bergetappe is heeft hij vandaag een startnummer gehaald om morgen weer te starten. Maar zien hoe het dan gaat, de afstand dan is iets van 68 km.

Volgende: Van start naar finish

Topontbijt

Gisteren was het behoorlijk stressen bij de post. We kwamen ruim op tijd aan en bleven nog even in de auto. Veronica om even haar ogen dicht te doen en ik om nog even te computeren. Theo ging wandelen naar de volgende post.

Plotseling kwamen de twee fietsters, Anneke en Harmien bij de auto, zagen ons zitten en zeiden dat de eerste er al aan kwam. Drie kwartier eerder dan wij hadden doorgekregen. Dat was even paniek en chaos.

Maar met z’n allen was alles toch snel in orde en het gevolg was dat we heel snel klaar waren die dag.

We reden naar post 4 en daar was Theo die vrij goed gewandeld had. Het was heel steil geweest, maar verschrikkelijk mooi.

Toen we aankwamen bij de finish was Rainer al weer bijna binnen. We zouden overnachten in een school, maar er was erg weinig ruimte. Daarom besloten we om te overnachten in een pension.

Dus heerlijk geslapen vannacht, in een echt bed. En even heerlijk om de douche en toilet niet te hoeven delen. Zeker in het vorige verblijf was de toilet een ramp.

De hal was heel luxe maar er was maar 1 damestoilet (en gelukkig naderhand nog een invalide toilet). Maar je kan je voorstellen hoe dat gaat met zoveel mensen. Heel lang wachten soms en als er dan een vrij was, was het verblijf als zodanig ook niet al te aangenaam.

Vanochtend was het ontbijt in etappen. Omdat ook dat verblijf erg klein was moesten we om de beurt eten. Dus eerst de groep van 6 uur, en daarna de snelle groep en de verzorgers die niet op een vroege post stonden.

Maar dat was mooi een gelegenheid om eens foto’s te maken, zonder al te veel hectiek. Vandaar deze van de 2 toplopers, Rene (l) en Rainer (r). Met in het midden Angela de partner van Rene die net zo gedreven is als hij.

Volgende: Room with a view

Ciao Italie

Zo, ik heb nog lekker even tijd voordat ik naar mijn post moet rijden. Het is hier echt steenkoud momenteel, met flink wat wind. Ik had te doen met de lopers die veelal in korte broek liepen. Maar het scheelt misschien een beetje dat ze vandaag allemaal een veiligheidsvest aan moesten. Dat is denk ik omdat ze een pas overmoeten. Of misschien heeft het iets te maken met de grensovergang.

Want vandaag gaan we dus van Italie naar Oostenrijk. Gisteren hadden we al min of meer het idee dat we in Oostenrijk waren. Het restaurant zag er nogal Oostenrijks uit en ook de bediening sprak Duits.

We zaten gisteren aan tafel met de Koreaanse Ahn (als ik tenminste zijn naam goed schrijf). Hij is een paar dagen voor Theo uitgestapt, ook met scheenbeen problemen. Een paar dagen geleden had hij weer een keer proberen te lopen, maar heeft toch weer moeten stoppen.

Hij is hier samen met zijn vriendin June, en als ik het goed heb begrepen, kregen ze alles betaald maar dan moeten ze een documentaire maken over de loop. En zo veel mogelijk alles filmen en interviews afnemen.

De eerste tijd heb ik hem alleen maar heel verbeten en gefrustreerd zien kijken (logisch als je meteen al zo’n problemen hebt) maar de laatste dagen lacht hij toch wat meer.

Hij spreekt amper Engels, maar gisteren kon hij wel heel goed zeggen dat Theo geen bier moest drinken. Dat zei hij toen Theo een lekker pilsje had besteld bij het eten. Maar hij maakte zich blijkbaar zorgen over het herstel van Theo’s been (toch bijzonder hoe iedereen hier met elkaar meeleeft) en volgens zijn begrippen is bier funest voor een goed herstel. Dus toen hij Theo aan het bier zag, zei hij lichtelijk paniekerig ‘no beer, no beer’.

Met als gevolg dat Theo zich toch wat schuldig ging voelen, maar toch zijn bier maar op heeft gedronken.

Volgende: Topontbijt