Vrijwillige kwelling

Zo, vandaag een alternatieve start. Omdat de overnachting zo’n 6 km van de start en finish lag, is iedereen met de bus en auto’s naar de start gebracht. En is iedereen, in plaats van in twee groepen, tegelijkertijd gestart. Theo is vanochtend ook weer gestart en hoopt de laatste 10 dagen nog mee te kunnen lopen.

Gisteren was een lange dag. Nou, niet voor iedereen, Rainer was natuurlijk mooi op tijd binnen en er waren er meer die er niet zo veel problemen mee leken te hebben, maar voor velen was het toch heel lang en ook heel zwaar. Het parkoers was niet bepaald vlak en het heeft, zeker in de ochtend, heel veel geregend. Gelukkig niet zo hard, en er waren er die de het best goed loopweer vonden, maar prettig is anders. Zeker bij zo’n lange etappe.

Maar toch had het ook zo z’n voordelen. Het schijnt dat bij de juiste weersomstandigheden hier heel erg veel muggen zijn. Dat hadden we de dag ervoor al gemerkt. Ik had een post nog voor de poolcircel en ik deed niets anders dan muggen verjagen die om ons heen vlogen. En het waren geen gewone muggen (volgens mij) maar van die irritante die bij mij voor van die grote bulten zorgen. En ik kon natuurlijk niet voorkomen dat ik toch een aantal malen gestoken werd. En natuurlijk ook weer boven mijn oog.

Had ik  nog de hoop dat het nu niet zo’n grote zwelling zou worden, de volgende ochtend toen ik wakker werd wist ik wel beter. Weer een totaal gezwollen rechteroog. Tjonge, wat was ik geirriteerd. Van woede ben ik maar naar de auto gerend en heb daar eens flink op het dashbord geslagen. Niet dat het dan over gaat, maar het luchtte wel op. En een zonnebril opzetten kon ook moeilijk, want het regende dat het goot.

Hoewel ik in eerste instantie de ergernis nog niet helemaal kwijt raakte, dacht ik wel aan de lopers. En aan de blessures waar sommigen meer rondliepen. En dacht, waar heb ik het over. Een oog wat een beetje gezwollen is (oke, wel de tweede keer in twee weken) maar het jeukte eigenlijk niet echt en als ik niet in de spiegel keek had ik er eigenlijk niet zo’n last van. En in de spiegel kijken doe je zowiezo niet zo veel hier.

Met als gevolg dat ik er de verdere dag bijna geen hinder meer van heb gehad. En nu (de volgende ochtend) is het zelfs, boven verwachting, weer redelijk normaal.

Met de regen was niet alleen lastig om een zonnebril op te zetten, het was ook lastig om mijn spullen bij de post droog te houden. Maar uiteindelijk is dat ook gelukt, wat heen en weer geschoven zodat de eetwaren in de auto konden staan, en het drinken gewoon buiten in de regen. En wij bleven in de auto zitten tot er een loper kwam. Met die lange rechte wegen is dat niet zo’n probleem, je ziet ze al van verre aankomen en dan duurt het nog een minuut of 5 voordat ze bij je zijn. Dus zo heel nat zijn we uiteindelijk niet geworden.

Gisteravond hadden we niet zo’n grote hal, maar er stonden wat banken in de hal en daar hebben we nog een wijntje gedronken. En heb ik nog gewacht totdat ook de laatste lopers, waaronder Theo Kuijpers, binnenkwamen. Voor die lopers is de rustperiode echt wel heel erg kort. En ik vind het echt ongelofelijk hoe iedereen dan weer fris en monter bij de start staat de volgende ochtend om, in dit geval, half zeven.

Maar het feit dat sommigen met zulke blessures rondlopen, dat het zulke monstertochten zijn, dat het soms echt slecht  weer is (hoewel dat maar echt heel weinig is geweest, en de regen op het juiste moment komt zo met die muggen), dat het elke morgen zo vroeg is en voor sommigen vaak ook laat wordt, dat het soms proppen is in een hal, wachten bij het eten, wc en douche, zoals Russel (onze enige Amerikaan in het gezelschap) gisteren zei ‘we don’t HAVE to do it’.

Hij houdt trouwens ook een blog bij elke dag (hier). Ik heb er nog niet veel op gelezen, maar wat ik las is wel interessant omdat het ervaringen zijn uit eerste hand. Als ik blog dan is het toch nog anders, moet ik het hebben van observaties en eigen interpretaties, maar de belevenissen van een loper zelf zijn heel leuk om te lezen.

Er zijn er trouwens meer die zelf bloggen, maar de meesten in het Duits, Frans en Noors ofzo. En dat is voor mij niet of moeilijker leesbaar. Maar voor de liefhebber, al die blogteksten zijn te vinden op de officiele site (hier)

Volgende: Dag voor dag