Prachtige uitzichten

Was ik eergisteren heel enthousiast foto’s aan het uploaden die ik tijdens onze terugtocht aan het maken was, had ik plotseling geen internetverbinding meer. Dat was balen. Ik dacht dat het abonnement nog tot eind juni was, maar ik denk nu tot 3 maanden nadat ik het had afgesloten. En dat was wellicht 24 maart.

Heel jammer, maar van de andere kant heel blij met de heel goede verbinding die ik meestal had.

De eerste dagen zijn we niet echt opgeschoten, gewoon omdat we veel te vaak stopten om te kijken. Na elke bocht was het uitzicht weer anders, het ene nog mooier dan het andere.

Maar gisteren hebben we toch maar eens een beetje doorgereden en nu zijn we in de buurt (hoewel buurt toch nog 200 km ervoor) van Oslo in een hotel met internetverbinding.

Zometeen gaan we even lekker ontbijten en dan zullen we maar weer eens vertrekken. Kijken of we vandaag wat op kunnen schieten. 

The day after

Vandaag zijn we begonnen aan de terugreis. Maar niet voordat we nog even de Noordkaap opgereden zijn en even rustig daar rond hebben gekeken. Anderen konden het niet zo rustig aan doen, er ging om 3 uur vannacht al een bus naar het vliegveld. Dus dat was een korte nacht. Zeker voor hen die nog gezellig een wijntje gedronken hebben nadat we terugkwamen van de huldiging en het diner.

De huldiging was in een mooi restaurant waar we daarna heerlijk eten kregen. De huldiging was heel gezellig en ontspannen. Dat was wel wat anders dan de race van die dag. Wat een ongelofelijk zware tocht met die wind. En niet alleen voor de lopers maar ook voor de posten. Een krachtinspanning om alles droog te houden en te zorgen dat er niets wegwaaide.

Zelf had ik gelukkig geen post en kon gelijk naar de finish rijden om iedereen binnen te zien komen. Wat naarmate de dag vorderde meer en meer emotioneel werd. De enorme opluchting als iemand binnenkwam en het gevoel van zegevieren was onmiskenbaar. En de herkenning en waardering voor elkaar was zo ongelofelijk ontroerend.

Omdat je al zo lang samen was, wist je van elkaar hoe moeilijk het soms was geweest en te zien hoe iedereen met elkaar meeleefde vond ik, eigenlijk al vanaf het begin, één van de mooiste aspecten van deze tocht.

Na het diner gingen velen meteen slapen omdat het dus deze keer wel heel vroeg weer dag was (nou ja eigenlijk is het er altijd dag) maar met een stel hebben we nog een paar uurtjes gezellig aan de wijn gezeten. De wijn was in de uitverkoop bij Thomas (die van de caravan en de stoelen op de auto) en daar hebben we maar eens goed van geprofiteerd.

De volgende dag was het ineens wel erg leeg. Maar met de mensen die met eigen vervoer waren hebben we nog lekker zitten ontbijten. En daarna afscheid genomen. Maar ook van velen al gisteren na het eten omdat ze ergens anders gingen slapen. Of gisteravond omdat ze vannacht zouden vertrekken.

Het was echt ontzettend leuk om al die mensen te leren kennen. Het contact met de meesten is met zo’n zware tocht ook heel echt. Dat maakt het soms moeilijk maar persoonlijk vind ik dat juist heel leuk. En ik ben heel blij dat ik mee ben gegaan, hoewel dat ik er eigenlijk best wel tegenop zag.

We hebben nu het eerste stuk tot aan Alta de route teruggereden wat een heel stuk sneller ging. Maar nu zijn we bezig aan een tocht langs de Noorse kust. Prachtig! En dan op dit moment ook vooral het weer. De zon die al een tijdje onafgebroken schijnt en vooral  geen kou en GEEN WIND.

Wat een verschrikking was dat. Eigenlijk al vanaf dat ik mijn laatste blogpost schreef. Die dag was zwaar omdat het lang was en veel stijgingen. Maar dat was nog maar het begin. De volgende dag was het nog langer maar vooral ook veel kouder. En met die wind was dat heel zwaar.

Maar het kon nog erger. De volgende dag was het lang, er waren veel stijgingen, het was koud, het regende maar bovenal was er een enorme wind met amper beschutting. Er waren posten bij waar alles de lucht in was gevlogen. En de laatste dag, daar boven op de Noordkaap, leek het af en toe wel storm.

Maar nu hier, op een camping waar we onze tent hebben opgezet, is het heerlijk weer. En zie ik de zon nog steeds prachtig schijnen. Ik geloof niet dat ik ooit zo blij ben geweest met die zon.

Volgende: Prachtige uitzichten

Middernachtzon

Ik werd zojuist wakker om half twee en moest gewoon weten waar de zon nu stond. En zien of ik er een foto van kon maken zonder dat ik erdoor werd verblind.

Tot mijn verbazing (en waarschijnlijk vreugde van Tjerk) was het mooiste plaatje met inbegrip van de auto. Daar scheen de zon tussen de bomen (berken want andere loofbomen hebben ze hier niet volgens mij) en boven ons slaapverblijf van vannacht.

En tevens restaurant trouwens. Want rechtsonder slapen er een stel, linksonder (achter de caravan van Thomas waar ik nog wel eens een keer een betere foto van zal maken met de stoelen op het dak van zijn auto) slapen wij en rechtsboven hebben we gisteren dat lekkere Noorse eten gehad.

Volgende: The day after

Noorse specialiteiten

Dat was een goede dag vandaag. Hoewel de etappe lang en zwaar was (85 km en bergachtig) waren de meesten heel positief. Het was dan ook prachtig weer en de uitzichten waren fantastisch.

En dit was de eerste keer dat ik jaloers was op de lopers. Dat moet een geweldige ervaring zijn om in deze natuur te lopen. De vergezichten en het geluid van water wat van de bergen komt. En dan ook nog een fototoestel bijhebben. Want ik heb ook wel een fototoestel, maar als je in de auto zit en je ziet weer een prachtig vergezicht dan kan je niet zomaar stoppen. En vandaag heb ik heel vaak willen stoppen.

In het begin al toen een hele kudde rendieren de weg overstak. Tegen de tijd dat ik de auto aan de kant had en kon beginnen met fotograferen waren de meesten al weer de heuvel op en de bossen in.

Wat ook heel leuk was vandaag was op pad te zijn met Hiroko. Zij ging vandaag met mij mee naar post 7. Maar omdat we daar niet zo vroeg hoeven te zijn (dat duurt wel even voordat zelfs de eerste lopers 71 km hebben afgelegd) gingen we eerst bij een paar andere posten langs.

En ik heb nog nooit iemand zo enthousiast de lopers aan horen moedigen. Echt geweldig, iedereen die aan kwam lopen werd uitbundig begroet door haar. En ook later toen we zelf op de post stonden ging dat zo door.

En het goede van vandaag zette zich ook nog door met het eten. In eerste instantie was dat wat onhandig omdat ik al moest gaan eten voordat Theo binnen was. We kregen een of andere prak waar aardappelen, groenten en vlees inzat. En normaal geeft Theo dan aan mij wat hij niet lust en ik geef hem dan het vlees.

Maar nu had ik het vlees maar aan Jan gegeven, die wist er ook wel weg mee. Dat prakje was verder erg lekker en bleek typisch Noors te zijn volgens Eiolf. Die zei dat ik ook zeker het toetje moest proeven. In eerste instantie zag ik dat niet zo zitten, want het zag er niet zo lekker uit (het leek een soort van jam) en hij zei dat er rabarber inzat en daar ben ik niet zo weg van.

Maar was ik blij dat ik het wel had geproefd, echt het lekkerste toetje wat ik ooit heb gehad. Rabarber, rozijnen en pruimen of zoiets en dan deed je daar een soort van room bij. Niet te geloven hoe lekker dat was. Trouwens ook bij het hoofdgerecht deed je een soort van jam, bessenprak of zo, en dat was echt een heerlijke combinatie die hier dus heel veel gegeten wordt blijkbaar.

En voor de meeste lopers was de dag ook heel goed. En iedereen kwam moe (wat wil je na die afstand) maar toch wel redelijk opgewekt bij ons aan. Gelukkig maar want morgen is de dag nog langer.

Op de foto trouwens Ubel die er meestal maar eens lekker op z’n gemak bij gaat zitten.

Volgende: Middernachtzon

Tijdwaarneming

Iemand anders die essentieel is voor de footrace (en dan met name voor het race gedeelte) is Kuni. Kuni neemt de tijden waar. Elke morgen bij de start, (op de foto achter Ingo) maar meer belangrijk, elke middag en vaak ook nog avond, zit hij in de LKW (zoals ze hier de vrachtwagen noemen) en noteert de tijd bij binnenkomst.

Vaak zijn er niet veel mensen aanwezig als de lopers met grote afstand binnenkomen, maar Kuni ziet elke loper finishen. En houdt daar prachtige lijsten en statestieken van bij. En evenals Helmut brengt ook Kuni heel veel tijd door in die vrachtwagen, ook hij slaapt erin.

En elke ochtend wordt die vrachtwagen volgeladen met alle bagage, weer leeggeladen bij de volgende finish en doet dan dienst als tijdwaarnemingsruimte.

Volgende: Noorse specialiteiten

Levensmiddelen

Ik ben maar eens begonnen met wat foto’s te maken van de mensen die heel belangrijk zijn voor een race als deze. En één van de allerbelangrijkste is Helmut. Helmut is van het bier, dus dat is alvast essentieel voor veel lopers. Dat lekkere koude pilsje dat staat te wachten als je er zoveel kilometers op hebt zitten.

Maar bovenal is Helmut van de bevoorrading van de verzorgingsposten. Hij doet de inkopen samen met Inge, de vrouw van Ingo. En zorgen zij voor de liters cola, water, jus d’orange en appelsap, en dozen vol met koekjes, appels, bananen, pinda’s, brood, kaas en ga zo maar door.

Elke dag krijgen we van Helmut te horen wie op welke post staat. En elke dag gaat iedereen bij hem zijn of haar voorraad aanvullen.  Hij is altijd te vinden bij zijn groene bestelbusje. Waar dat busje is, daar is Helmut. Hij slaapt er zelfs in.

Normaal ga ik met iemand mee, dus hoef ik zelf geen levensmiddelen te vervoeren. Maar omdat het morgen een heel lange etappe is heb ik zelf een post. En dat betekent dat ik zelf al die spullen mee moet nemen in mijn auto.

Normaal gaat dat niet omdat die al propvol zit met onze eigen spullen, maar morgen laad ik onze slaapmatten en slaapzakken in de vrachtauto, waar ook de lopersspullen altijd in vervoerd worden en dan heb ik plaats genoeg voor de levensmiddelen.

Dus heb ik zojuist boodschappen gedaan bij Helmut. En meteen maar een foto gemaakt.

Volgende: Tijdwaarneming

Zware etappes

Zo, dat was maar kort in Finland. Vandaag zijn we al in Noorwegen gearriveerd. Maar volgens mij wordt dit allemaal ook wel Lapland genoemd. Toen ik vanochtend wegreed, zag ik een heleboel rendieren langs de weg. Het regende flink, maar ik kon vanuit de auto foto’s maken. Ze bleven gewoon onverstoorbaar staan grazen, maar toen ik wat geluiden maakte keek deze mooi op.

Het landschap is toch wel duidelijk aan het veranderen en zeker nu in Noorwegen is het erg mooi. Heuvelachtiger en ook weidser. Stukken waar je de weg heel lang kan blijven zien.

Waar we vanavond overnachten ziet er ook behoorlijk heuvelachtig uit. En zonnig op dit moment. De hele dag hebben we koud, winderig en regenachtig weer gehad, maar nu schijnt heerlijk de zon.

Hij schijnt ook in de gymzaal waar we vanavond moeten slapen. Helpt niet veel dat het licht wordt uitgemaakt.En het is er ook heel erg krap, maar op een of andere manier wel gezellig vanavond. Er waren nog 2 meisjes die samen muziek hebben gemaakt, tussen de te drogen hangende was. Yolken of zoiets, een traditionele muziekvorm van de Lappen.

Dus vandaag was een zware dag, maar het ging wel redelijk. Theo kwam vandaag over de streep samen met Theo K en Heike. Morgen is het een stuk korter, maar daarna zijn er 3 hele lange afstanden, 2 keer in de 80 en 1 keer over de 90 km. Ik hoop dat iedereen het redt, zal zeker niet meevallen.

Volgende: Levensmiddelen

De teleurstelling

Helaas klopte het weerbericht van vandaag. Regen bij de start, eigenlijk al vanaf dat we wakker werden. Maar gelukkig niet zo erg als gisteren toen het, vooral bij de start van 7 uur, met bakken naar beneden kwam. Later bij de finish in Finland was het mooi weer, maar toen de laatsten finishten begon het weer te regenen.

Theo kwam binnen met de laatsten, dus werd ook nog een keer nat. Nadat het de dag daarvoor goed ging, was het gisteren wat minder na een redelijk goede start. Hij heeft een tijdje meegelopen met Heinz, later met Theo K en Heike en finishte uiteindelijk met de Japanners.

Maar vandaag weer vol goede moed begonnen. Op de foto staat ook, links onder de paraplu nog net te zien, Hiroko. Zij is gisteren uitgestapt nadat ze eigenlijk vanaf het begin eerste vrouw was. De laatste dagen ging het niet zo goed, maar ook al had ze vanaf dan achterin gelopen, dan nog zou ze volgens mij als eerste zijn geeindigd.

Maar ze liep blijkbaar vaak toch nog te hard en is gisteren toch uit moeten stappen. Heel erg jammer met nog maar zo weinig dagen te gaan. Ik had echt met haar te doen de laatste dagen. Ze had zichtbaar heel erg veel pijn. En het gekke vond ik steeds dat ze zich constant verontschuldigde, alsof ze iets fout deed of zo. Elke keer als ik vroeg hoe het ging zei ze dingen als ‘I am so sorry’ en ‘I do my best’.

Dat is toch wel emotioneel elke keer als iemand is uit moeten stappen. Bijna iedereen gaat daar dan naar toe en je kan zien dat ze allemaal meevoelen met de teleurstelling.

Heel bijzonder om mee te maken, elke keer weer.

Volgende: Zware etappes

Schoenen en sokken

Heel interessant om te zien hoe iedereen hier rondloopt met kapotgeknipte sokken en schoenen. Kapotgeknipte schoenen helpen vanzelfsprekend bij gezwollen voeten en blaren, maar kapotgeknipte sokken zorgen er blijkbaar ook voor dat je minder last hebt van scheenbeenproblemen. Dus vandaar dat Theo zijn sokken ook al een paar dagen opengeknipt draagt.

Zijn schoenen openknippen hoeft hij gelukkig niet, want blaren heeft hij niet zo snel (tenzij hij veel moet wandelen) hoewel dat met de regen van gisteren en vandaag wel eens zou kunnen veranderen.

Maar anderen lopen al vrijwel vanaf het begin met opengeknipte schoenen. Russel bijvoorbeeld heeft heel erg veel last van zijn voeten, ze zijn blijkbaar helemaal kapot gelopen.  Hij loopt altijd met opengeknipte schoenen en zegt dat dat veel minder last geeft.

Ook Heike heeft haar schoenen op heel veel plaatsen opengeknipt. Al een paar dagen had ik een ander paar schoenen van haar in de auto liggen (geen idee waar ze die weer vandaan had, misschien wel gevonden zoals ze van alles vindt onderweg) en elke dag vergat ik ze te geven en zij ze te vragen. En als we er dan weer aan dachten was het weer te laat, want ze moesten eerst opengeknipt en een beetje ingelopen worden voordat ze er de hele dag op kon lopen.

Maar eergisteren had ik post 7 en kwam ik nogal laat voorbij de lopers. Toen ik voorbij Heike reed zag ik haar paniekerig zwaaien inplaats van opgewekt. Toen ik stopte zei ze dat ze zo blij was me te zien, want ze had gedacht dat ze de hele dag nog op de oude schoenen moest lopen maar het ging niet meer. Dus haar ‘nieuwe’ uit de auto gepakt en toen begon het knipwerk. Wel een kwartier is ze bezig geweest om op allerlei plaatsen stukken eruit te knippen.

Uiteindelijk was het gelukt en had ze toch de laatste loper nog in het vizier. Toen ik haar later bij de post zag had ze haar handschoenen er nog tussen zitten voor allerlei drukpunten te verminderen, maar ze kon weer goed vooruitkomen.

Maar de onderkanten van de schoenen hebben ook enorm veel te lijden hier. Waar het precies door komt weet ik niet, maar ze slijten hier in één dag meer dan in een maand bij ons.

Volgende: De teleurstelling

Eigen tempo

Als je zo, dag in dag uit, de lopers voorbij rijdt, valt op dat ze vaak alleen lopen en, meer belangrijk nog, hun eigen tempo bepalen en vasthouden of bijstellen waar nodig. Volgens mij is dat voor sommigen ook essentieel om dit soort lopen te kunnen doen.

Maar dat neemt niet weg dat er ook lopers zijn die vaak wel, bewust of niet, bij elkaar in de buurt blijven. Met soms als enige reden dat ze toevallig hetzelfde tempo hebben. Maar er zijn ook andere redenen.

Twee die altijd samen lopen zijn de Zweden Andreas en Matthias. Wat ik begrepen heb is dat ze meedoen aan een soort van experiment. Beiden zitten blijkbaar in het leger en doen alles samen. Ze lopen altijd achter elkaar, drinken dezelfde drankjes, dragen dezelfde kleding en staan zelfs tegelijk te plassen. Ze worden ook wel de Zwedenexpress genoemd. En toen Andreas lange tijd met een blessure liep en veel moest wandelen, deed Matthias dat ook en liep dan vooruit naar de posten om alvast hun drankjes te maken.

Wie ook altijd bij elkaar in buurt lopen, zijn Elke en Marcel. Zij hebben een relatie, zijn samen aan de race begonnen en slapen nooit in de hal maar in een gehuurde camper, die overdag gereden wordt door Dietrich, een van de ‘betreuers’ die er mee naar een post rijdt en daarna weer naar de finish.

Ook altijd lopen de twee Fransen Roger en Alain samen. In het begin van de race liepen ze met z’n drieeen, toen was Christoph er nog bij. Maar die was, ongeveer in dezelfde tijd als Theo, uitgestapt met een blessure. En sindsdien lopen ze met z’n tweeen, ook toen Christoph weer mee ging lopen. Die is toen zijn eigen tempo gaan lopen. Of hij heeft een tijdje met Fabrice meegelopen toen die het moeilijk had. Een paar dagen geleden heeft hij weer een keer met Roger en Alain meegelopen, maar aan zijn gezicht te zien was hem dat te snel. Christoph lacht altijd, maar die dag had hij niet veel te missen. Maar lopen de Zweden afwisselend voorop, bij de twee Fransen is het altijd Roger die voorop loopt en Alain daarachter.

Dan zijn er ook nog die door de tijd uitgevonden hebben dat ze steun aan elkaar hebben. Dan weer loopt er één een tijdje voor, goed in de gaten gehouden door de ander. Dan weer loopt de ander voor en bepaalt een beetje het tempo. En bij de posten komen ze elkaar dan weer tegen en wachten soms op elkaar. Klaus en Joachim lijken dat zo te doen en Theo K en Heike. En soms een aantal van de Japanners.

Maar de twee Japanse vrouwen die meestal zo’n beetje als laatste binnenkomen, lijken eerder in een competitie te zijn verwikkeld. Dan weer loopt de één een paar dagen achteraan, dan weer de ander. En als ze bij een post komen proberen ze soms snel weg te zijn voor de ander komt. Maar niet altijd, ze proberen voor alles gewoon alleen constant binnen de tijd bij een post te zijn en vaak precies binnen de tijd te finishen.

Maar ook is de achterhoede (met name de twee kleine Japanse loopsters) graadmeter voor de geblesseerde lopers, die noodgedwongen een tijdje achterin moeten lopen. Een soort van houvast, zodat ze weten dat ze in elk geval nog ongeveer binnen de tijd lopen. En sommigen lukt het dan later, om weer op hun ‘eigen’ plaats te komen lopen. Maar voor anderen, die niet voldoende herstellen, is het achterin lopen helaas soms het begin van het einde.

Volgende: Schoenen en sokken